#سخن_بزرگان
تفسیر آیۀ: لَا یُحِبُّ اللَهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلَّا مَن ظُلِمَ (آیۀ 148 و 149، از سورۀ 4: نساء.)
حضرت علاّمۀ طباطبائی قدّس الله سرّه الشّریفه، در تفسیر این آیۀ مبارکه فرمودهاند: از جملۀ بعد که عفو از زشتی و سوء را ترغیب نموده است، استفاده میشود که استثناء در جملۀ إِلَّا مَن ظُلِمَ استثناء منقطع است.
زیرا از جملۀ مستثنی منه استفاده میشود که: خداوند دوست ندارد که شخص مظلوم و غیر مظلوم صدای خود را در بازگو نمودن معایب و زشتیهای شخص ظالم و غیر ظالم، بلند کند. و بطور کلّی، هیچکس نباید سخن خود را در برشمردن معایب دیگری بلند کند. و از این جمله استفادۀ عدم محبوبیّت میشود. و چنانچه استثنائی بر آن وارد شود؛ اگر مفادش استثنای متّصل باشد؛ استفاده محبوبیّت فریاد برآوردن مظلوم در عیب گوئی از ظالم میشود.
امّا از آنجائی که در آیۀ بعدی عفو و إغماض از هر زشتی را نیکو و محبوب میشمارد؛ معلوم میشود که: استثناء منفصل است؛ و مفادش جواز است و عدم