چکیده
آنچه در این مقاله مورد بررسی قرار می گیرد ، نقش مادر در تربیت کودک از 3سالگی تا 7 سالگی می باشد . به همین دلیل باید نقش مهم مادری در امر تربیت کودک مورد توجه کافی قرار گیرد . و اساس تربیت را که منشأ آن از وجود مادر نشأت می گیرد به طور دقیق ریشه یابی کنیم .

هدف از مقاله مورد نظر آگاهی بیشتر مادران در امر تربیت کودک می باشد و مادران باید به این امر مهم واقف بوده و تمام تلاش خود را به کار گیرند کودکان صالح تربیت نمایند موجبات رشد فردی و اجتماعی آنها را به طور شایسته فراهم نمایند .موضوع این مقاله وسیع می باشد و چون انجام این مقاله امری لازم و ضروری ، برای جامعه بشری و نسل آینده بود ، به تدوین این موضوع پرداخته ام و در این زمینه از منابع و مأخذ مختلفی نظیر تفاسیر قرآن ، کتب مربوط به تربیت کودک ، روایات و آیات قرآن کریم استفاده گردیده است . استفاده از این منابع به روش کتابخانه ای و از انواع تحقیقات توسعه ای ، توصیفی و تحلیلی می باشد .

چکیده
فلسفه تعلیم و تربیت صرفاً ابزاری برای نگریستن به اندیشه ها نیست, بلکه وسیله ای است برای اینکه بیاموزیم چگونه از اندیشه ها به بهترین شکل ممکن استفاده کنیم.

فلسفه تعلیم و تربیت صرفاً ابزاری برای نگریستن به اندیشه‌ها نیست، بلکه وسیله‌ای است برای اینکه بیاموزیم چگونه از اندیشه‌ها به بهترین شکل ممکن استفاده کنیم. تا زمانی که دست‌اندرکاران تعلیم و تربیت کارها را صرفاً به این دلیل که قبلاً انجام شده تکرار کنند با هیچ فلسفه هوشمندانه‌ای برای تعلیم و تربیت سروکار نخواهد داشت. زمانی فلسفه تعلیم و تربیت دارای اهمیت و ارزش است که مربیان تربیتی پی ببرند که باید درباره هر کاری که انجام می‌دهند، دقیقا فکر کنند و کارها را در بافت رشد فردی و اجتماعی ببینند.

چکیده
طبیعت انسان ها به گونه ای است که وقتی در انجام امور مورد تشویق قرار می گیرند, معمولاً در صدد برمی آیند تا آن امور را بهتر انجام دهند

طبیعت انسان‌ها به گونه‌ای است که وقتی در انجام امور مورد تشویق قرار می‌گیرند، معمولاً در صدد برمی‌آیند تا آن امور را بهتر انجام دهند. بدون تردید تشویق و ترغیب از مهمترین ارکان روان‌شناسی تربیتی و عاملی مؤثر در تحریک انگیزش‌های پیشرفت و عملکرد فرد در فرایند یادگیری و تقویت رفتارهای مطلوب است. همه انسان‌ها و حتی بزرگسالان، تا آخر عمر نیاز به تشویق دارند. تشویق موجب رغبت و دلگرمی و نشاط و تحرک می‌شود و انسان را به جدیت وادار می‌کند.

انسانی که مورد تشویق قرار بگیرد احساس آرامش و رضایت خاطر و اعتماد به نفس می‌کند و برای جدیت بیشتر و تحمل دشواری‌ها آماده می‌شود. برعکس، اگر مورد نکوهش یا ناسپاسی قرار گرفت، دلسرد و بی‌رغبت می‌شود و احساس حقارت و ضعف می‌کند و نمی‌تواند از استعدادهای خویش به نحو مطلوبی استفاده کند.