#آداب_و_فضیلت_نماز_جعفر_طیار
#قسمت_دوم
امام باقر(ع) فرمود:«در هر رکعت از نماز جعفر، هفتاد و پنج بار تسبیحات گفته می ‏شود که هر کدام چهار تسبیح است و جمعاً در هر رکعت، سی صد تسبیح می ‏شود، و روی هم هزار و دویست تسبیح در چهار رکعت گفته می ‏شود، و خداوند عزّ و جلّ آنها را مضاعف می ‏سازد (و چنان که وعده فرموده در برابر هر حسنه ده حسنه پاداش عطا می فرماید) به پاداش آنها برای آن شخص، دوازده هزار حسنه منظور می‏ کنند که هر حسنه از آن در ارزش و گرانی قدر، مانند کوه احد و بزرگ تر از آن است».
امام کاظم(ع) فرمود: «کسی که نماز جعفر را بخواند اگر گناه او به عدد ریگ های درهم فشرده بیابان و به اندازه کف های دریا باشد، خداوند همه آنها را می ‏بخشد».
بهترین وقت خواندن نماز جعفر، ظهر روز جمعه است، ولی در هر روز و هر ساعتی از شبانه روز می شود آن را خواند.

#طریقه_خواندن_نماز_جعفر_طیار
این نماز چهار رکعت است که دو سلام دارد (دو تا دو رکعتی).
در هر رکعتی حمد و سوره می خواند، سپس پانزده مرتبه می گوید:«سبحان الله و الحمدلله و لا اله الّا الله و الله اکبر».
و همین تسبیح را ده مرتبه در رکوع و هم چنین ده مرتبه بعد از سر برداشتن از رکوع و هم چنین ده مرتبه در سجده اول و ده مرتبه بعد از سر برداشتن از آن و ده مرتبه در سجده دوم و ده مرتبه بعد از سر بلند نمودن تسبیحات را می گوید.
پس در هر رکعتی هفتاد و پنج مرتبه و مجموع آنها (در تمام چهار رکعت) سیصد تسبیح می شود.
حال اگر کسی می خواهد نماز جعفر را بخواند، اما فرصت کافی برای گفتن تمام سیصد مرتبه ذکر تسبیحات اربعه را ندارد، می تواند به همان مقدار که فرصت دارد بخواند و مابقی را پس از اتمام نماز، در هر حالتی که بود، به امید ثواب بخواند و اگر اصلا وقت برای گفتن تسبیحات اربعه ندارد، می تواند دو نماز دو رکعتی به نیت جعفر بخواند و ذکرهای تسبیحات اربعه را بعد از نماز در حال راه رفتن و یا در محیط کار به امید ثواب بگوید و یا اگر فرصتش به مقداری است که فقط می تواند دو رکعت از نماز را به صورت کامل بخواند می تواند آن دو رکعت را خوانده و بعد که فرصت پیدا کرد دو رکعت دیگر را بخواند. حال اگر تسبیحات اربعه را فراموش کرد بخواند، در صورتی که محلش نگذشته باشد باید آن را به جا آورد، اما اگر محل آن گذشته، نمازش صحیح است، ولی باید بعد از نماز هر مقداری را که فراموش کرد به امید ثواب قضا کند.

#آداب_و_فضیلت_نماز_جعفر_طیار
#قسمت_سوم
#آداب_نماز_جعفر_طیّار
1٫ از آداب نماز جعفر طیار این است که در رکعت اول بعد از حمد، سوره زلزال و در رکعت دوم سوره عادیات و در رکعت سوم سوره نصر و در رکعت چهارم سوره توحید خوانده شود.
2٫ مستحب است که در سجده دوم رکعت دوم، بعد از تسبیحات بگوید:«یا من لبس العزّ و الوقار، یا من تعطّف بالمجد و تکرّم به، یا من لا ینبغی التّسبیح الّا له، یا من احصی کلّ شیء علمه، یا ذا النّعمه و الطّول، یا ذا المنّ و الفضل، یا ذالقدره و الکرم، اسئلک بمعاقد العزّ من عرشک و منتهی الرّحمه بکتابک و بأسمک الأعظم الأعلی و کلماتک التّامّات ان تصلّی علی محمّد و آل محمّد و افعل بی کذا و کذا» سپس حاجتهایش را بگوید، به فارسی هم می تواند حاجاتش را درخواست کند.
3٫ بعد از فارغ شدن از نماز، مستحب است دعایی را که شیخ طوسی و سید بن طاووس از مفضل بن عمر نقل کرده اند بخواند.
مفضل می گوید:ابا عبدالله امام جعفر صادق ـ علیه السّلام ـ را دیدم نماز جعفر طیار را می خواند و دستهایش را بلند کرد و به این دعا خدا را خواند:«یا ربّ یا ربّ» تا نفس قطع شد، «یا ربّاه یا ربّاه» تا نفس قطع شد، «ربّ ربّ» تا نفس قطع شد، «یا الله یا الله» تا نفس قطع شد، «یا حیّ یا حیّ» تا نفس قطع شد، «یا رحیم یا رحیم» تا نفس قطع شد، «یا رحمان یا رحمان» هفت مرتبه، «یا ارحم الرّاحمین» هفت مرتبه. سپس گفت:
«اللّهمّ انّی افتتح القول بحمدک و انطق بالثّناء علیک و امجدک و لا غایه لمدحک و اثنی علیک و من یبلغ غایه ثنائک و امد مجدک و انّی لخلیقتک کنه معرفه مجدک و ایّ زمن لم تکن ممدوحاً بفضلک موصوفاً بمجدک عوّاداً علی المذنبین بحلمک تخلّف سکّان ارضک عن طاعتک و کنت علیهم عطوفاً بجودک جواداً بفضلک عوّاداً بکرمک یا لا اله الّا انت المنّان ذو الجلال و الإکرام».

#ثواب_خواندن_نماز_جعفر_طیار
سپس حضرت به من فرمود:«ای مفضل اگر حاجت مهمی داری این نماز را به جا آور و با این دعا (خدا را) بخوان و حاجتت را (از خدا) بخواه که خدا ان شاء الله برآورده می کند و به او اطمینان است».
نماز جعفر طیار را می توان به نیابت برای مردگان و شهدا خواند و هم چنین می تواند بدون نیابت ثوابش را هدیه کرد. هدیه کردن ثواب نماز به روح اموات و شهدا، هم درجات آنها را زیادتر می کند و هم اجر خود انسان را بیشتر می گرداند و هر چه هدیه شونده مقامش بالاتر باشد، اجر هدیه کننده بیشتر می شود.
این نماز را به حساب نوافل شبانه روزی می توان گذارد، یعنی نافله را به این طریق می توان به جا آورد.

#رمضان
#شرح_دعای_روز_هشتم_ماه_رمضان
أَللّـهُمَّ ارْزُقْنى فیهِ رَحْمَةَ الاَْیْتامِ وَ اِطْـعـامَ أَلطَّـعـامِ وَ اِفْشـآءَ السَّــلامِ وَ صُـحْبَـةَ الْکِـرامِ بِطَوْلِکَ یا مَلْجَأَ الاْمِلینَ.
«خدایا، امروز روزیم کن: ترحّـم بر یتیـمان را، سیر کردن گرسنه و خوراندن غذا را، آشکار سلام کردن را، همنشینى با نیـکان را، به حقّ احسان و انعامت، اى پناه آرزومندان».

#یتیم_نوازى
یتیم، کسى است که پدر از دست داده و بى سرپرست شده است، یا بازمانده شهید است، که نیاز به کمک هاى مادى و عاطفى و تربیتى دارد.
بر یتیمان باید ترحّم و مهرورزى نمود، به زندگیشان رسید، به وضع تحصیلى آنان باید رسیدگى کرد، وضع تربیتى و اخلاقى و فرهنگى آنان را مورد دقّت قرار داد، نیاز عاطفى شان را برآورد.
دستى از مهر بر سرشان کشید، نگاهى از لطف، به صورتشان انداخت،
در حقّ آنان پدرى باید کرد، تا درد بى پدرى را احساس نکنند و دچار خلأ عاطفى نگردند.
قرآن مى گوید: «یتیم را با قهر، طرد نکن»(سوره ضحى آیه 9)
و: «چرا یتیم را اکرام نمى کنید».(سوره فجر آیه 17)
على علیه السلام در آخرین وصایایش دربستر شهادت، سفارش رسیدگى به یتیمان را دارد که مبادا در کنار شما و در حضور شما، یتیمان تباه و فاسد و ضایع شوند(اللّه اللّه فِى الأیتام…).

#اطعام
گرسنگان و تهیدستان جامعه، در میان ما زیادند. کسانى پیدا مى شوند که مدّتها مى گذرد ولى غذایى گرم و مطبوع نمى یابند، همواره درد گرسنگى را مى چشند. روزه، ما را به یاد گرسنگان تهیدست مى اندازد و زمینه انفاق و صدقه را پیش مى آورد که در این ماه، ثواب بیشترى دارد. وقتى از پیامبر خدا صلى الله علیه و آلهمى پرسند: کدام صدقه برتر است؟ مى فرماید: «صَدَقَةٌ فى رَمَضان».[1]
خوراک دادن به گرسنگان و سیر کردن روزه داران، پاداشى بزرگ و ثوابى عظیم دارد.[2] البتّه وقتى این کار، ارزش خواهد داشت، که با مسأله «اطعام»، عده اى گرسنه و نیازمند، سیر شوند و به نوایى برسند، وگرنه بساط سفره هاى رنگین و سورهایى که همه از دوستان و سرمایه داران و طبقات مرفّه دعوت شود و گرسنه اى نیازمند و فردى از طبقات پایین و محروم جامعه بر سر آن سفره نباشد، چنین سفره اى قابل تمجید و ستایش نیست.

#سلام_آشکار
سلام دادن، یک دستور اخلاقى اسلام و یک سنّت نبوى است.

بهتر است که کوچک به بزرگ، سواره به پیاده، فرد به جمع، ایستاده به نشسته، سلام دهد.

سلام را باید آشکار گفت. همچنین جواب سلام را باید روشن و آشکار گفت.

سلام، دلیل تواضع و فروتنى انسان و نشانه سخاوت است. چرا که پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله فرمود: «البَخیلُ مَن بَخِلَ بِالسَّلام». بخیل، کسى است که ازسلام دادن بخل ورزد.

به برادر دینى باید سلام داد، میان فقیر و غنى، در سلام دادن نباید فرق گذاشت، به کسى بخاطر ثروت و موقعیّت، سلام کردن نکوهیده است، چون دین را به تباهى مى کشد. براى مقابله با غرور و کبر و خودخواهى، باید از شیوه «سلام کردن» استفاده نمود.

پیامبر اسلام، به همه سلام مى کرد، حتّى به کودکان! و در سلام دادن، بر دیگران سبقت مى گرفت.

جواب سلام دادن، واجب است و اگر کسى بر انسان سلام کرد، فورى باید به آن پاسخ داد.

در حدیث است: هر که قبل از سلام شروع به سخن نمود، پاسخش ندهید (مَن بَدءَ بِکَلامٍ قَبلَ سَلامٍ فَلاتُجیبُوهُ).

امّا در مورد «افشاء سلام» که در دعاى امروز خواسته ایم:

همچنانکه گذشت، هم سلام و هم جواب را باید آشکار و روشن ادا کرد. امام صادق علیه السلام فرموده است:

«هرگاه یکى از شما سلام کرد، آشکارا سلام دهد، و نگوید که: سلام دادم ولى جوابم ندادند! شاید سلام داده اید و طرف نشنیده است. و همچنین هرگاه جواب سلامى را خواستید بدهید آشکارا جواب دهید، تا یک مسلمان که سلام داده است نگوید که: سلام دادم، ولى جواب ندادند…»[3]

همنشینى نیکان

چهارمین خواسته امروز ما، توفیق براى همنشینى با نیکان است. انسان را با دوست و همنشین مى شناسند. دوست، در رفتار و اخلاق و روحیه انسان تأثیر مى گذارد.

تو اوّل بگو با کیان زیستى

پس آنگه بگویم که تو کیستى؟

باید با نیکان، با صالحان، با کریمان، با بزرگان، با تقواپیشگان، با مخلصین، با دانشمندان نشست و برخاست کرد. مصاحبت با اینان، در روح و دانش و اخلاق انسان تأثیر مى گذارد و زندگى را از ابتذال، نجات مى دهد و انسان را با ارزشهاى متعالى تر آشنا مى کند و به «قرب خدا» مى رساند.

به فرموده پیامبر خدا صلى الله علیه و آله، دوست و همنشین خوب مثل عطّار است که اگر هم به انسان عطر نزند، بوى خوش او انسان را معطّر مى سازد:«مَثَلُ الجَلیسِ الصّالِحِ مَثَلُ العَطّارِ، اِنْ لَم یُصِبْکَ مِن عِطرِهِ اَصابَکَ مِن ریحِهِ».[4]

همنشین تو، از تو بِهْ باید تا تو را عقل و دین بیفزاید

مصاحبت نیکان، و رفاقت و دوستى با انسان هاى نیک و شایسته، نعمتى است بزرگ که باید از خدا خواست تا روزیمان کند.

دوستى که عیوب انسان را بگوید، همنشینى که چون آینه، ما را آنچنانکه «هستیم» به ما بنمایاند و از تملّق و چاپلوسى و دروغ، دور باشد.

چنین دوستانى، موهبتى هستند که باید قدرشان را شناخت.

اینها خواسته هایى از درگاه پروردگار است که آستانش محل امید بستن و نیاز خواستنِ آرزومندان است.


[1] ـ شهراللّه ، ص 190.

[2] ـ امام صادق علیه السلام: مَن فطّر صائماً فَلَهُ مثلُ اَجرِه شهراللّه ، ص 188.

[3] ـ الأخلاق، شبّر، ص 103.

[4] ـ کنزالعمّال، ج 9 حدیث 24676.

#حدیث_روز
#چرا_بردگى_دیگران؟
امام علی علیه السلام :
لا تَکُنْ عَبْدَ غَیْرِکَ وَ قَدْ جَعَلَکَ اللّهُ حُرّاً؛
بنده دیگران مباش، در حالى که خداوند تو را آزاد آفریده است.
نهج البلاغه: نامه31، ص929

#حدیث_روز
#عفاف_و_حجاب
امام صادق علیه السلام :
لا یَنْبَغى لِلْمَراَةِ اَنْ تُجَمِّرَ ثَوْبَها اِذا خَرَجَتْ مِنْ بَیْتِها؛
شایسته نیست که زن مسلمان، آن‏گاه که از خانه خویش بیرون مى‏ رود، لباس خود را وسیله جلب توجّه دیگران نماید.
کافى: ج 5، ص 519، ح 3