#استاد_محبوب_من
سلامعلیکم
قرآن کریم:«…لقد من الله علی المؤمنین اذ بعث فیهم رسولاً من انفسهم یتلوا علیهم آیاته ویزکیهم و یعلمهم الکتاب…» سوره العمران آیهی 164
پاشیده بر خاک باد، آن مرکبی که مدعی گردد عرفان تعلیم دهندهی علوم الهی را.
در آتش خشم الهی بسوزد، گویندهی دروغ بزرگِ « ادا کنندهی حق معلم، و به جای آورندهی حقوق مدرس را».
چگونه میتوان «انما یخشی الله من عباده العلماء» را در الفاط گنجانید، و دُر«العلمُ نورٌ» را، به اوراق سپرد، و چون است حال آن کسی که باور کرده باشد، «العلماءُ ورثه الانبیاء» را، و چطور است حال شنوندهی صدای ملکوتی ختم رُسل،صلیالله علیه و آله، که «انما بعثت معلماً»، و حالت روانی آن کس که بداند معنی «هل یستوی الذین یعلمون و الذین لایعلمون» را، و چرا خوف نداشته باشد دانای «لیس العلم بکثره تعلیم و تعلم، بل هو نور یقذفه الله فی قلب من یشاء» و «العلم هوالحجاب الاکبر»، و باید چست و چالاک بگردد آن کس که بخواند «مداد العلماء افضل من دماء شهدا» را.
غور در دریای “علم"، و غواصی از اقیانوس “معلم"، و پرواز به قلهی “قرآن"، و “نهجالبلاغه” ، و “نهجالفصاحه"، و “صحیفهی سجادیه” و کنکاش در سخنان “خمینی خدایی"، و “تفحص در گفتارهای خامنهای الهی"، و بررسی همهی اقوال “کبار” و جملهی افعال “اعاظم"، خلاصه شده است در این طلای ناب تمام عیار و گرانبهای بی بدیل مولیالکونین و امام المتقین ابوتراب علیبن ابیطالب علیهالسلام که فرموده است:
«من علمنی حرفاً فقد صیرنی عبداً»
با تأسی به کلام آن امام همام، و تمسک به معنی و مفهوم این سخن نورانی، عرضه میدارد:
«ای استاد عزیز، تدریس و تعلیم تو را ارج مینهیم و به غلامی تو مفتخریم»
جزاکم الله عن الاسلام و القرآن خیر الجزاء
استاد محبوب من