بدین معنا که اگر شنونده کلام او را بر خلاف ظاهر بگیرد، وی می‌تواند به ظاهر کلامش علیه او احتجاج و وی را محکوم کند؛ چنان که ظاهر می‌تواند حجّت شنونده بر گوینده باشد؛ بدین معنا که اگر متکلم مدعی خلاف ظاهر کلام خود باشد، به ظاهر کلامش علیه او استدلال کند؛ از این رو، انسان در مقام اقرار، به ظاهر کلامش محکوم و بر آن ترتیب اثر داده می‌شود؛ هر چند نص و صریح در مقصود او نباشد. از سوی دیگر می‌دانیم که شارع مقدس در مقام سخن گفتن با مردم، شیوه‌ای جز شیوه عقلا برنگزیده است و در فهماندن مقاصد خود از همین شیوه بهره گرفته و همین راه را پیموده است. با ثبوت دومقدمه یاد شده، حجیت ظاهر نزد شارع مقدس قطعی و یقینی خواهد بود؛ هم بر مکلفان در معذور نبودن در مخالفت آن و هم برای آنان در معذور بودن در عمل به آن