محرم است وشور حسینی در قلب و اندیشه مشتاقان اهل بیت علیهم السلام میجوشد و هر لحظه، از این آسمان بلند کرامت و فتوت، ستارهای جهان تاب می درخشد و پرده غفلت را کنار میزند و راه را به جویندگان حقیقت می نمایاند و این همه، ارمغانی است که در این ماه بزرگ، به دلدادگان مکتب عاشورا عنایت میگردد و جویباری از رحمت و هدایت را در سرزمین دل های اهل ایمان جاری می سازد.
ره توشه ویژه خواهران که به همت شماری از نویسندگان فاضل و پژوهشگران اندیشمند در محورهای مختلف دینی پدید آمده است که از آن جمله می توان به موضوعاتی مانند:

بایسته های عزاداری، اهمیت پوشش و حجاب، مباحث خانوادگی، مقوله ازدواج و نقش زن در استحکام نظام خانواده اشاره کرد که در مجموع، مقالات ارائه شده در آن، شامل نکات ارزشمند تربیتی و معارف روشنگر اسلامی میباشد.

به منظور استفاده مطالب و موضوعات بیشتر درباره محرم و عزاداری امام حسین منطقه می توانند به ره توشه محرم، ویژه برادران (1438ه.ق)، مراجعه نمایند و از مقالات متنوع و مباحث مختلف آن بهره مند شوند. امیدواریم، کتاب حاضر، برای علاقه مندان به معارف قرآنی و روایی و موضوعات اخلاقی و کاربردی در حوزه خانواده، مفید واقع شود و به توسعه هر چه بیشتر سبک زندگی اسلامی بینجامد و مبلغان محترم بیش از پیش، در مسیر ترویج معارف اهل بیت علیهم السلام و تربیت معنوی آحاد جامعه توفیق یابند.

توصیه های عبادی


آقای قاضی بر انس با قرآن تأکید بسیار داشتند، از جمله در نامه ای به یکی از شاگردانشان این چنین می فرمایند: « علیکم بقراءة القران الکریم فی اللیل بالصوت الحسن الحزین فهو شراب المؤمنین: بر شما باد به قرائت قران کریم در شب، با صدای زیبا و غم انگیز، پس آن شراب مؤمنین است. »
و می فرمودند: « و آن قرة العیون مخلصین را همیشه در چشم داشته باشید و با آن هادی طریق مقیم و صراط مستقیم سیر نمایید و از جمله سیرهای شریف آن قرائت است به حسن صوت و آداب دیگر، خصوص در بطون لیالی ».

و نیز می فرمودند:« بر شما باد به قرائت قرآن کریم در شب با صدای زیبا و غم انگیز، پس آن نوشیدنی و شراب مؤمنان است. تلاوت قرآن کمتر از یک جزء نباشد. »
نظر ایشان در مورد نماز این بود که:« اگر نماز را تحفظ کردید همه چیزتان [محفوظ] می ماند. »ایشان به نماز اول وقت بسیار تأکید داشتند.

آیت الله مصباح در این مورد می فرمودند: « مرحوم علامه [طباطبائی] و [ آیت الله العظمی] آقای بهجت از مرحوم آقای قاضی (ره) نقل می کردند که ایشان می فرمودند: « اگر کسی نماز واجبش را اول وقت بخواند و به مقامات عالیه نرسد، مرا لعن کند! ( و یا فرمودند: به صورت من تف بیاندازد! ) »
نیز می فرمود: « دو سه روز است در این فکرم که اگر در بهشت نگذارند ما نماز بخوانیم چه بکنیم؟! » و او نه تنها از دنیا و مردم آن منقطع است که از آخرت هم چشم پوشیده و به شاگردان خود نیز می گوید: « در حال نماز یا ذکر و عبادت در برابر زیبای مطلق و جمال جمیل الهی هر چه دیدید و شنیدید، شما را مشغول نکند و مبادا به بهانه بهشت از بهشت آفرین غافل شوید. »

در مورد نماز شب توصیه ایشان به علامه طباطبائی معروف است که:« دنیا می خواهی نماز شب بخوان، آخرت می خواهی نماز شب بخوان. »
« آقای قاضی سجده های طولانی داشت و معمولاً قبل از خواب، « مسبّحات» را تلاوت می فرمود و برای روشنایی قلب، هفتاد مرتبه استغفار بعد از نماز ظهر و عصر را تجویز می کرد. »

آقای سید محمد حسن قاضی می فرمایند: « ایشان خصوصاً سفارش می کردند که دعای کمیل را در شب های جمعه بخوانید و خواندن زیارت جامعه ( در اواخر مفاتیح الجنان مذکور است ) را در روزهای جمعه تأکید داشتند. »

حدیث عنوان بصری"،[1]دستور العملی ارزشمند برای پیروان طریق ائمه (ع) است تا با درک مفاهیم و عمل به محتوای آن از هواهای نفسانی پیراسته شوند و به علم و معرفت حقیقی دست یابند. این دستور العمل بازگو کننده داستان مردی است که از علوم متداول زمان خود بهره مند شده و می خواست تا از علوم ائمه (ع) نیز برخوردار شود، ولی با این حقیقت مواجه شد که علم حقیقی، از طریق آموختن حاصل شدنی نیست، بلکه نوری است که خداوند بر قلب انسان اشراق می کند و سرّ نائل شدن به آن را باید در حقیقت عبودیت جست و جو کرد.
ترجمه این حدیث نورانی که شامل شرح ماوقع ارتباط فردی بنام “عنوان بصری” با امام صادق (ع) و دریافت دستور العملی جامع از آن حضرت است، در زیر نقل می شود:

از عنوان بصری نقل شده است که: من نزد “مالک بن انس” رفت و آمد داشتم؛ چون جعفر صادق (ع) به مدینه آمد، من به نزد او رفت و آمد کردم و دوست داشتم همان طور که از “مالک” تحصیل علم می کردم، از او نیز تحصیل علم نمایم. آن حضرت روزی به من فرمود: من تحت نظر دستگاه حکومتی هستم و علاوه بر این، در هر ساعتی از شبانه روز اوراد و اذکاری دارم که بدانها مشغولم و تو مرا از ذکرم باز مدار و علومت را از مالک بگیر، همچنان که سابقاً هم این طور بود که نزد او رفت و آمد می کردی. من از این مطلب غمگین شدم و از نزدشان بیرون رفتم و با خود گفتم اگر در من خیری می دید من را از رفت و آمد به نزد خود و بهره بردن از علمش منع نمی کرد.

در کتاب خود (تشنه تر از آب) حضرت ابوالفضل (ع) را بعنوان عصاره ی یک انسان کامل معرفی می کند. در این کتاب پیروی از منش و مکتب فکری ایشان به عنوان یکی از راه های درمان و نجات بشری و رهایی از دلبستگی ها و شیفتگی های دنیایی -که در جامعه کنونی ما موج می زند و سرانجامی جز پوچی ندارد- بیان می شود.
وی با تحقیق و مطالعه فراوان و جمع آوری مستندات تاریخی معتبر از زوایا و ابعاد مختلف؛ با معرفی نهر علقمه و نقش ایرانیان در واقعه ی کربلا در این اثر، حضرت ابوالفضل (ع) را به عنوان شاه راه تاریخ معرفی می نماید.

آن چیزی که امروز جامعه ما را تهدید می کند، اهمیت دنیا گرایی است. وی با اشاره به یکی از فرازهای واقعه ی کربلا و نقش دنیا گرایی در شهادت امام حسین (ع) به دست سپاهیان کفر اشاره می کند.

حضرت علمدار(ع) پیروی از مکتب الهی کرد همانطور که ابراهیم تسلیم امر الهی بود. من و شما باید از اسماعیل های زندگی بگذریم تا بتوانیم ابوالفضلی (ع) زندگی کنیم.

کودکان، پاک و معصوم به دنیا می آیند و چهره درون و باطنشان آسمانی است. هر کودکی ویژگی های منحصر به فردی دارد. آنها با تقدیر خاص خود به این دنیا پا می گذارند. همان گونه که طبیعی است از دانه سیب، درخت سیب به عمل آید و انتظار به بار آوردن میوه دیگر، از آن نمی رود، در تربیت فرزندان نیز نخستین وظیفه والدین این است که سرشت و طبیعت فرزندان را بشناسند و به آن احترام بگذارند. همچنین استعدادهای نهفته او را شکوفا کنند و هر کدام از آنها را در مسیر توانایی های ویژه او پرورش دهند. هرگز نباید آنها را بر اساس چارچوبی مشخص و دلخواه خود تربیت کنیم، بلکه آنان برای رسیدن به رشد و تکامل، تنها به حمایت های مدبّرانه و ارشادی ما نیاز دارند. برای اینکه جوانه های عظمت و شکوهشان رشد کند، باید زمین حاصل خیز را برایشان آماده کنیم و به توانایی ها و هوش مدیریتی سرشار آنان ایمان بیاوریم. آری همان گونه در هر دانه سیب، چگونگی رشد یک سیب پی ریزی شده است، در مغز، قلب و جسم همه کودکان نیز برنامه رشد و تکامل و دست یابی به همه حالت های درستِ مربوط به آنها وجود دارد. به جای اینکه بکوشیم فرزندانمان را به دلخواه خود تربیت کنیم، آگاه باشیم که بچه ها پاک و مستعد به دنیا آمده اند و ما مسئولیم که این خوبی و پاکی آنها را با تربیت شایسته، برایشان حفظ کنیم.