#درد_دل
#آیا_درد_و_دل_کردن_اشتباه_است
مردم بسیاری هستند که همیشه و همه جا از روابط عاطفی خود با همه صحبت می کنند. آن ها برایشان فرقی نمی کند کجا هستند و آیا طرف، انسانی قابل اعتماد است یا خیر؟ فقط حرف می زنند و همه جزئیات رابطه خود را تعریف می کنند. این افراد اصولا با همه، غیر از کسی که باید، در مورد زندگی خود صحبت می کنند.درد و دل

طرح مشکلات نزد کسانی که هیچ گونه توانایی بر حل آن ندارند اثری جز ذلت و سرافکندگی انسان نخواهد داشت. در این گونه موارد باید خویشتن دار بود و لب به شکایت نگشود.
آن گاه امام علیه السلام می فرماید:«کسی که زبانش را بر خود امیر سازد شخصیت او تحقیر می شود»؛ (وَهَانَتْ عَلَیْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَیْهَا لِسَانَهُ)

چه طور ما برای گرفتن عکس خانوادگی هر جا نمی رویم و عکس ناموسمان را به هر کسی نمی دهیم. این احتیاط طبیعی است. این محتاط بودن در گفتن راز هم باید باشد. توجه کنیم که این امانتی که در غالب راز به دیگران می سپاریم چقدر ارزش دارد؟ پس باید احتیاط کرد.

منظور از امیر شدن زبان آن است که از تحت کنترل عقل و فکر خارج شود و هر چه بر زبانش آمد بگوید. بدیهی است سخنانی که از فکر و عقل و تقوا سرچشمه نمی گیرد در بسیاری از موارد خطرهایی ایجاد می کند که انسان قادر بر جبران آن نیست و گاه اسباب رنجش افراد آبرومند و سبب ایجاد اختلاف در میان مردم و کینه و دشمنی نسبت به گوینده و دیگران می شود و چه زیبا می گوید شاعر عرب:

احْفَظْ لِسانَکَ ایُّهَا الْإنْسانُ
لا یَلْدَغَنَّکَ إنَّهُ ثُعْبانٌ
کَمْ فِی الْمَقابِرِ مِنْ قَتیلِ لِسانِهِ
کانَتْ تُهابُ لِقاءُهُ الْاقْرانُ
ای انسان زبان خود را حفظ کن- مراقب باش تو را نگزد که اژدهایی است.
چه بسیارند کسانی که در گورستان ها خفته اند و کشته زبان خویشند- همان کسانی که همطرازان آنها از ملاقات با آنها وحشت داشتند.
در حدیث دیگری در سلسله همین کلمات قصار می خوانیم:«مَنْ کَثُرَ کَلَامُهُ کَثُرَ خَطَؤُهُ؛ کسی که زیاد سخن گوید اشتباهات زیادی خواهد کرد». و این خطای بسیار باعت تحقیر و بی ارزش شدن او در نظرها می شود.