#نماز_و_بازدارندگى_از_منکرات‌
سؤال: چگونه نماز فرد و جامعه را از فحشا و منکر باز مى‌دارد؟

پاسخ: 1. ریشه‌ى تمام منکرات غفلت است و خداوند در آیه 179 سوره‌ى اعراف، انسان غافل را از حیوان بدتر شمرده است. «أُولئِکَ کَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولئِکَ هُمُ الْغافِلُونَ» و نماز چون یاد خدا و بهترین وسیله‌ى غفلت‌زدایى است، پس زمینه‌ى منکرات را از بین مى‌برد.

2. اقامه‌ى نماز و داشتن رنگ الهى، مانع گرفتن رنگ شیطانى است. چنانکه کسى‌که لباس‌سفید بپوشد، حاضر نیست در جاى کثیف و آلوده بنشیند.

3. در کنار نماز، معمولًا توصیه به زکات شده است، که فرد را از منکر بخل و بى‌تفاوتى در برابر محرومان و جامعه را از منکر فقر که زمینه‌ى رویکرد به منکرات است، رها مى‌سازد.

4. نماز، داراى احکام و دستوراتى است که رعایت هر یک از آنها انسان را از بسیارى گناهان باز مى‌دارد، مثلًا:

شرط حلال بودن مکان و لباس نمازگزار، انسان را از تجاوز به حقوق دیگران باز مى‌دارد.

رعایت شرط پاک بودن آب وضو، مکان، لباس و بدن نمازگزار، انسان را از آلودگى و بى‌مبالاتى دور مى‌کند.

شرط اخلاص، انسان را از منکر شرک، ریا و سُمعه باز مى‌دارد.

شرط قبله، انسان را از منکر بى‌هدفى و به هر سو توجّه کردن باز مى‌دارد.

رکوع و سجده، انسان را از منکر تکبّر باز مى‌دارد.

توجّه به پوشش مناسب در نماز، انسان را از منکر برهنگى و بى حیایى حفظ مى‌کند.

توجّه به عدالت امام جماعت، سبب دورى افراد از فسق و خلاف مى‌شود.

نماز جماعت، انسان را از گوشه‌گیرى نابجا نجات مى‌دهد.

احکام و شرایط نماز جماعت، بسیارى از ارزش‌ها را زنده مى‌کند از جمله: مردمى بودن، جلو نیافتادن از رهبر، عقب نماندن از جامعه، سکوت در برابر سخن حقّ امام جماعت، نظم و انضباط، ارزش‌گذارى نسبت به انسان‌هاى با تقوا، دورى از تفرقه، دورى از گرایش‌هاى مذموم نژادى، اقلیمى، سیاسى و حضور در صحنه که ترک هریک از آنها، منکر است.

لزوم تلاوت سوره حمد در هر نماز، رابطه‌ى انسان را با آفریننده‌ى جهان، «رَبِّ الْعالَمِینَ»، با تشکّر، تعبّد و خضوع در برابر او، «إِیَّاکَ نَعْبُدُ» با توکّل و استمداد از او، «إِیَّاکَ نَسْتَعِینُ»، با توجّه و یادآورى معاد، «مالِکِ یَوْمِ الدِّینِ» با رهبران معصوم و اولیاى الهى، «أَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ»، با برائت از رهبران فاسد، «غَیْرِ الْمَغْضُوبِ» و رابطه‌ى انسان را با دیگر مردم جامعه‌ «نَعْبُدُ و نَسْتَعِینُ» بیان مى‌کند که غفلت از هریک از آنها منکر، یا زمینه‌ساز منکرى بزرگ است.

#منبع:تفسیر احسن الحدیث، سید علی اکبر قرشی ، ج‏8، ص: 143